ISANG PANGKARANIWANG UMAGA

Ang araw, ang mga ulap na tumatabon
Na minsan din naman ay inakala kong mapaglaro
'Yon pala ay hindi na nagbibiro
Nasasaktan na at hindi na kumikibo
Nasugatan na rin ang dati'y matigas na puso

Isang pangkaraniwang umaga
Walang hatid na balita
Balitang masama, balitang masaya
Balitang lumipas na
O dili kaya'y mga balita
Ng mga darating pang pangkaraniwang umaga
Isang pangkaraniwang umaga noong aking mapansin
Ang hardin
Ng paghihirap
Ng itinuturing kong sinta
Bunga ng bayabas
Katas ng mangga
Bulaklak ng mga orkidya

Hindi ko malaman kung bakit naging laman
N'yaring nagpapahingang isipan
Ang bango at kulay ng mga halaman
Ang kaputian ng mumuntiing mga kalapating
Nakikisayaw sa ihip ng hangin
Ang ungol ng mga tigreng kumakaway
Nang-aakit, nang-eengganyo, nanunukso
Habang ang mala-s'werteng langaw
Ay nagpupumilit na makahulagpos
Sa makamandag na yakap ni Venus

Bakit nga ba minsan ay nangyayari
Na ang inaakala mong pagmamahal
Yakap na napakahigpit
Halik sa labing hindi nakakalimutan
Bakit nga ba minsan ang pagmamahal ng labis
Ang s'yang pumapatay sa labis na pagmamahal

Minsan lamang kami nagkaalitan
Parang mga batang nagkatampuhan
Minsan lamang s'yang nagpaalam
At ako, parang batang inagawan ng laruan
Minsan lang din,
Minsan din lamang ako napayakap ng lubusan
Minsan lang nga
At ang niyakap ko'y nawala na ng tuluyan
At ako na lamang ang naiwan
Naiwan sa hardin
Ng ngayo'y nalalanta nang mga halaman

Ang araw, ang mga ulap na patuloy na lumalayo
Ang s'yang maaring nagiging dahilan
Kung bakit ang buong kamunduhan
Ay naghihilab, kumukulo, naiinitan
At ang tubig, ang tubig na minsan din naman
Ay pampahid sa uhaw
Ay s'ya ring unti-unting pumapaso sa kalamanan
Kalamanang unti-unting naiiga
Pinipiga ang bawat n'yang alaala

Dahil ang ulap ay pabago-bago na
At ang mga halaman sa hardin ay naiiba na rin
Subalit ang araw, ang araw ay naririyan pa rin
At s'yang tangi kong kasama
Sa patuloy kong paghihintay
Sa lumisan kong sinta