|
Hulog Ng Langit
Ano na nga ba ang nais kong sabihin
Ano na nga ba ang ninais na sambitin
Laman ng bawat kong panalangin
Ako kaya'y makakaya mong mahalin
Ang mga katagang laman ng isipan
Ay s'ya ring hindi ko masambit sa iyong harapan
Hindi dahil sa takot akong mapagtawanan
Ang kinakatakutan ko'y mawala ka ng tuluyan
Minsan, minsan lang naman nangyari
Ang mga mata mo'y napatitig sa kanan
At ang ilong mo't pisngi'y natitigan ko nang pansumandali
Isang sandali ng kaligayahan nadama ng buo kong katauhan
Dahil noon ko napansin ang pisnging hugis-mansanas
Sa kinis, sa kulay, sa hugis ng tanging bagay
Na noon din ay ninais kong kagatin at lasahan
At halikan at haplusin at sa buong katawan ay idiin
Hindi ko alam kung napansin mo rin ang aking mga titig
Ang mga matang walang kurap at nanginginig
Mga matang nagnanais at nagsasamo
Sulyap mo man lang ay kaligayahan ko
Araw-araw, ang mga ulap na tinitingala ko
Ay paiba-iba ang kulay tulad ng mga damit mo
At paiba-iba ng hugis tulad ng mga kasama mo
Kasalo at pampainit lamang sa ginaw ng gabi, 'ika mo
Ang hindi ko malaman ay kung bakit patuloy kong ginagawa
Ang sa mga ulap sa langit ay tumingala
At tumitig nang tumitig na para bang nagmamakaawa
At sa ulan ay maghintay ng pinapanalanging biyaya
|
