KIROT

Kanina ay muli na naman akong nanaginip
Ng walang kasing hapding kalungkutan
Walang kasing pait na kaguluhan
Na ewan ko ba kung bakit hanggang ngayon
Ay hindi ko pa rin matutunang makalimutan

Mabigat na damdamin ang sa puso' y nanirahan
Malayo ang pananaw ng mga matang walang nakikita
Marahil ay dahil sa ayaw pa ring makakita
Dahil paminsan-minsan ay mas magaan na
Ang magbulag-bulagan sa mahapding katotohanan

Naglalakad akong mag-isa
Habang sa langit ay sumabog
Ang maiitim na mga ulap
Kasing-itim ng puso kong
Ngayon nga'y nais na ring sumabog

Ewan ko, hindi ko mawari
Kung saan nanggaling ang damdaming aking inari -
Hulog ng kapus-palad na langit?
Dala ng malamig na ihip ng hangin?
Hanging nanggaling sa bibig ng minsan kong inibig

Ganunpaman, ang kirot sa aking dibdib
Ay apoy na sumusunog sa aking kaluluwa
Ang s'yang bumubunot ng bawat kuko sa kamay ko at paa
Hanggang sa ang kirot ay lumabis na
At naging manhid, hanggang sa ang kirot ay hindi ko na nadama

At noon na rin nga ako'y napatingin sa kaliwa
At aking nakita ang larawan n'ya sa bintana
Puti at itim, hindi kagaya ng iba kong makukulay na mga panaginip
Ganunpaman, ang dulot sa akin ay ligaya
Bigla na lang nalimutan ang kirot na hindi na madama

Ah! Ano nga ba naman ang nasa mukha
Tsinitang mga mata, at pilikmatang tumalbog sa kanyang pagtawa
Kapirasong ilong at kapirasong bibig
Kapirasong tawa mula sa aking inibig
At malambot na buhok na tumabon sa singkit na mga mata
Mga matang walang kulay
Kagaya ng larawan n'yang minsan sa aki'y ibinigay

Isang saglit ko lang napagmasdan
Ang walang kulay na mukha mong binura kaagad ng isipan
Dahil noon din ay aking nalaman
Na ako'y nananaginip na naman

Subalit wala na ring kirot na nararamdaman
Magaan na ang aking kalooban
Isang titig sa iyong larawan
At napawi lahat ng kasakitan
Kahit pa nga aking nalalaman
Ika'y panaginip na lamang.