KAPUTIAN

Kung bakit ako nangangamba
Ay hindi ko maipaliwanag
May mga boses
Na naglalaro sa isipan
At pumupukaw sa inaantok
Kong katauhan na para bang
Mga daliri, mga kamay, mga brasong
Yumuyugyog sa natutuliro kong kapalaran

At aking napapakinggan
Ang paminsan-minsang halakhak
Na kung saan man nagmumula
Ay hindi ko na matandaan

Iminulat ko ang mga matang
Nagnanais pa ring pumikit
At aking pinagmasdan
Ang kaputian ng mga ulap
Na bumabalot sa aming daigdig
Kaputiang tumatabon sa bughaw na kalawakan
Kaputiang ayaw man lamang mangako ng kaluwalhatian
Kaputiang tunay na kaputian
Liwanag na tumatabon
Liwanag na kumukupkop sa bawat kulay
Pati na sa nakabalot pa ring kaputian

Ah! Anuman ang nangyari
O ano pa man ang maaaring mangyari
Sa pagmulat n'yaring mga mata
Kagaya ng mga dati-rati na
Ay ikaw ang inaasahang unang makita
Mga matang ang tawa ay halakhak ng bata
Namimilog, nawawala
Bumubukas, sumasara
Halos kasabay ng iyong pagkanta

At ninais kong haplusin ang pisngi
Na hindi ko alam kung bakit
Ay nawala at hindi ko na makita
Hindi ko na madama, hindi ko na makapa
Dahil ang ulap, gaano kahigpit ko mang hawakan
Ay nagpupumiglas, nakakahanap ng paraan
Na makawala, gaano kahigpit ko mang hawakan

Kung bakit ninais kong matulog
Ay hindi ko malaman
Kung bakit ninais kong mapikit
Upang makita lamang ang iyong larawan
Kung bakit ninais kong managinip
Upang makasama ka lamang

Kung bakit patuloy kang iniibig
Ay ayoko nang malaman
Kaya't balutin mo ang aking mundo
Balutin mo n'yaring kaputian
Bago ako mamulat
At matutong humarap sa katotohanan