|
MGA ULAP SA KALAWAKAN
Tanging mga ulap sa kalawakan
Ang gabay ng aking kapanglawan
Ulap na hindi ko man lang mahawakan
Maabot ko man, ako kaya'y mahagkan
Ulap ng aking mga panaginip
Ulap na tahanan ng mga luha at ulan
Ulap na sa tuwi-tuwinay aking tinitingala
Pinagmamasdan, pinagnanaisang mahawakan
Subalit alam ko pa rin naman
Na gaano ko man mithiin at naisin
Na ang puting ulap minsan man lang ay maging akin
Gaano ko man naisin, mithiin, o suriin
Ang puting ulap kailan man ay hindi para sa akin
At ngayon nga na ang mga mata'y puno na naman ng luha
At sa isipan ay wala nang natira pang mga gunita
Gunita ng sintang minsan pa'y binuhay sa alaala
Gunita ng kahapong hanggang ngayon
Ay hindi ko pa rin sa isipan maibura
Kahit pa man sa isipan ay wala nang natira pang mga gunita
Ay irog! Kay lupit nang mabuhay
Kay bilis ng panahon, kay bagal ng panahon
Nahan na ang tag-ulan o tag-araw
Na papawi nyaring aking panglaw
At bubura ng mga luha sa mata
Mga matang sya pa rin ang tanging nais na makita
Ulap, tayo na lamang ang natitira
Dahil sa aking buhay, ang aking sinta
Ay tuluyan nang nawala
At hindi na babalik, maubos man ang aking luha
|
